اپیدمیولوژی دررفتگی مادرزادی لگن در نوزادان، ۷۶-۱۳۷۵

سابقه و هدف: دیسپلازی یا دررفتگی تکاملی هیپ (ddh) از مشکلات شایع و جدی در نوزادان و اطفال می باشد. میزان بروز آن در نقاط مختلف دنیا از نظر جغرافیایی، نژادی، قومی و فرهنگی متفاوت است. با آگاهی از ویژگی های اپیدمیولوژیکی بیماری و عوامل خطر در بروز آن می توان با تشخیص و درمان زودرس و مناسب به نتیجه مطلوب دست یافت و از مشکلات و خسارات فردی و اجتماعی آن کاست. مواد و روش ها: با روش نمونه گیری آسان 3498 نوزاد زنده متولد شده، در دو زایشگاه دولتی و خصوصی شهرستان بابل از نظر دیسپلازی هیپ با روش کلاسیک ortolani و barlow معاینه شدند و موارد مشکوک و گرفتار واقعی مورد ارزیابی سونوگرافی نیز قرار گرفتند. یافته ها: موارد مشکوک 6.4%، موارد بی ثبات 0.7% و دررفتگی کامل 0.5% بدست آمد. جنس مونث سه برابر بیشتر از جنس مذکر، نوزادانی که با سزارین متولد شدند 4.7 برابر نوزادان با زایمان طبیعی (p<0.001) و نوزادان حاصل زایمان اول بیشتر از زایمان های بعدی به دیسپلازی هیپ مبتلا بودند. تست بارلو از specificity برابر (94.8%) و تست اورتولانی از sensitivity برابر (91.2%) بیشتر در تشخیص برخوردار بود. امتحان سونوگرافی در تمام موارد دررفتگی واقعی مثبت بود. نوزادان با وضعیت بریچ هیچکدام گرفتار نبودند. گرفتاری طرف راست 3.2 برابر، طرف چپ بود. تمام نوزادان نارس مشکوک پس از انجام اقدامات تشخیصی گرفتار واقعی تشخیص داده شدند. نوزادان نارس نسبت به نوزادان رسیده بیشتر گرفتار بودند (p<0.01). نتیجه گیری: تفاوت هایی از نظر ویژگی های دیسپلازی هیپ، یعنی سمت گرفتار، شیوع در نوزادان نارس، زایمان با وضعیت بریچ و سزارین ملاحظه شد. مانور بارلو در تشخیص بالینی اختصاصی تر و امتحان سونوگرافی وسیله مطمئن تشخیص پاراکلینیکی شناخته شد.